Gülümseten kitap? Her sayfada kahkahalar atarak okuduğum bir kitap olmuş muydu? Emin değilim. Fakat Murat Menteş kitaplarını hep gülümseyerek okudum. Karakter adlarından, cereyan eden olaylara, olayların gerçekleştiği mekanlara kadar her şeyde gülümseten bir şeyler vardı.
Bunun yanı sıra Emrah Serbes'in Erken Kaybedenler kitabını okurkende yer yer gülümsediğimi hatırlıyorum. Kitap bir çok duyguyu tattırıyordu esasen ama gülümseten yerler de bir hayli fazlaydı.
Mesela:
Ertesi sabah kıraathanenin önünden geçerken babam çağırdı. Boş bir masaya oturttu beni.
"Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?"
"Hangisini?"
"Otomatik yanan, sensörlü lamba."
"Hayır."
"Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece."
Önüme baktım.
"Neden kırdın?"
Cevap yok.
"Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle..."
"Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?"
"Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için."
"Beni görünce yanmıyordu baba."
"Nasıl ya?"
"Görmezden geliyordu, yanmıyordu. Kaç sefer yok saydı beni."
"E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor."
"Hadi ya! Sahiden mi?"
"Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok."
Babama sarıldım, yıllar sonra.
ya da
Polisler grubu çembere alıp ellerindeki biber gazlarını sıkmaya başlayınca herkesin gözleri doldu. Öne çıktım. "Göz yaşartıcı gaz sıkmanıza gerek yok," dedim. "Arkadaşlar zaten yeterince duygusal insanlar."
gibi...
Birde Gülse Birsel'den Yazlık kitabı var.