Tam da kucaklıyordu
Kadıköy’ü gece...
Ve deniz;
Bir şairin görebildiği kadar karamsardı
Bir aşığın gözlerinden romantik
Bir çocuk korkardı hiç şüphesiz
Bir kadın sessiz sessiz ağlardı
Ve bir adam susardı...
Bakış açısına göre
Tanım kazanıyordu deniz;
O gece...
Tam da kucaklıyordu
Kadıköy’ü gece...
Ve deniz;
Karanlıktı.
Karanlık kendiyle çelişircesine
Huzur veriyordu kimilerine.
Kimileri için sonsuz bir karanlık
Bir çaresizliğin sembolize haliydi belki...
Tam da kucaklıyordu
Kadıköy’ü gece...
Ve deniz;
Siyah bir sonsuzluk
Gökyüzü derin ve ıslak
Aşk bir sağanak;
Ve patladı patlayacak…
Tam da kucaklıyordu
Sessizdi!
Sensizdi gece
Sen yürek alanıma girmeden önce...
Labels: Pesimisyon - Aşk Yasaklı Kelime, Şiirimsiler
